ولی خودم رو کنترل کردم. از حرصم می خواستم همین جشن کوچیک رو خوش بگذرونم. بدون هیچ دغدغه ای. حمید به تابلو فرش دوستیابی تلگرام نگاه کرد و سوتی کشید: حمید خندید و به من گفت: دوستیابی تهران تو خونه ی ما یه تابلو فرش اندازه ی همین هست، منتهی تصویر دوستیابی یونانی. تفاوت آخه تا کجا؟
نفسم رو پر حرص دوستیابی تورنتو کردم و چیزی نگفتم. از آشپزخونه کیک رو برداشتم و روی میز گذاشتم. کیمیا کنارم ایستاد و به اون دوتا گفت: خب آقایون، غریبی نکنین! تولده دوستیابی تهران. خب، دوستیابی تلگرام جون بشین. شمع ها رو من روشن میکنم. نشستم روی مبل. قلبم پر از ناراحتی و درد بود. شاید در دوستیابی تورنتو عادی محو تیپ و قیافه ی اون دوتا تیکه پسر می شدم، ولی دوستیابی ایرانی فقط میخواستم زودتر این ها برن تا یه دل سیر گریه کنم.
با این که با خودم هم لج بودم و از گریه متنفر! گریه رو ضعف خودم میدونستم. ضعف، نشونه ی دختر بودنم و اینکه محکومم به حبس تو این خونه لعنتی! شاید به نظر بیاد دختر دوستیابی در استانبول و با وجود موقعیتی که پدر و مادرم نیستن، هر روز میرم بیرون و هزار جور خرابکاری میکنم؛ ولی من اینجوری نبودم! تا اون موقع نبودم! چون من هیچ آدمی رو در حد خودم نمیدیدم و آدم ها هم من رو تحویل نمی گرفتن. اون دوستیابی ایرانی محبتی که از نبود پدر و مادرم داشتم، نتونسته بودم جایی پیدا کنم. اون دست میزدن و من سعی میکردم لبخندم رو حفظ کنم.
دوستیابی کانادا غریبه که فقط کیمیا دوستم بود
شمع ها رو دوستیابی کردم. نه کنار پدر و مادرم، کنار دوستیابی کانادا غریبه که فقط کیمیا دوستم بود. باز هم غریبه بود. با این وجود بین دوستیابی تهران تنها کسی بود که تا حدود زیادی من رو می فهمید. همین شده بود دوست صمیمی من. کادوهاشون رو باز کردم. هیچ کدوم اون طوری نبودن که میخواستم. نه که بد بوده باشن، ولی هیچ کدوم از سر چیزی که من نیاز داشتم نبود. دوستیابی تلگرام رایگان برای یه دختر چیز عجیبی نیست. حتما نباید دوست پسر داشته باشه تا این نیازش تامین شه. همین که شب ها جرئت این رو داشته باشه که بره مادرش رو ببوسه یا پدرش رو نوازش کنه، خودش خیلیه که من اون موقع از ترس خستگیشون حتی آهسته دوستیابی دوستیابی در استانبول میکنم که یه وقت داد نزنن. یه دختر عشق میخواد؛ شده عشق یه خواهر یا یه برادر، یه دوست، یه دوستیابی کانادا عمه، چه میدونم، شده حتی یه گیاه زنده توی اتاقش که صبح ها بهش دوستیابی تورنتو کنه و به سبزی و طراوتش لبخند بزنه!
یه دختر نیاز داره بره سراغ هنری که بهش دوستیابی ایرانی داره نه اینکه به زور بفرستنش رشته ای رو بخونه که بهش دوستیابی تلگرام نداره. عشق برای یه دختر یعنی اگه خیاطی رو دوست داره، خیاطی کنه و اگه ریاضی رو دوست داره، همون رو تحصیل کنه. عشق برای من دوستیابی در استانبول بود که هنر رزمی رو جدی یاد بگیرم. طراحی دوخت رو یاد بگیرم و نقاشی بکشم. نه به عنوان یه رشته متفرقه، بلکه میخواستم توی اون ها غرق بشم.
عاشقشون بودم. عاشق خیلی چیزهای دیگه بودم که همه رو ازم دوستیابی. کیک رو بریدم و براشون توی بشقاب گذاشتم. هیچ حرفی نمیزدم و تنها کسایی که حرف میزدن کیمیا و حمید بودن. با دوستیابی تلگرام تعجب دیدم که هیچکدوم کیک رو نمیخورن. چرا نمیخورین؟ بدمزه است؟ کیمیا: نه، من اشتها ندارم. حمید: من و آراد هم یه چیزی خوردیم. پره. به میوه ها اشاره کردم: میوه هم نمیخورین؟ همه شون سکوت کردن. حتی حرف های معمول تعارفی رو هم نمیزدن. سرم درد میکرد. بلند شدم و گفتم: دوستیابی تلگرام رایگان میخوام چند لحظه. به سمت دستشویی رفتم.